Daar stonden ze dan. De fleurige stoelen in de druilerige regen op een in en in trieste zaterdag in het Open Lucht Museum. Nadat ik de koffie op had en de modellen weer op het punt stonden om naar buiten te gaan heb ik wat plaatjes geschoten van de kunststoffen kunstwerkjes. Beetje postprocessing er overheen, stevig aan de schuiven gaan hangen en dan krijg je dit.
Zeg nou zelf: op dit fleurige stelletje zou je toch zo gaan zitten ondanks dat het regent?
Daar zijn ze dan: de twee mooiste meisjes uit mijn leven. Ja je ziet er drie maar het zijn er maar twee natuurlijk.
Knap hè?
Get out your comfortzone and learn something.
Ik heb al veel onderwerpen gefotografeerd. Maar nog nooit serieus portretten gemaakt. Een soort van schaamte weerhoud mij op de één of andere manier. Zomaar een camera op iemand richten en ongegeneerd klikken is niet helemaal mijn ding zeg maar.
Toch ben ik vandaag naar mijn eerste echte modellenshoot geweest. Out the comfortzone dus. Via het NCN forum belandde ik in een afspraak om met gothic modellen door het Open Lucht Museum te wandelen. Ja inderdaad, gothic, je leest het goed. Meteen goed in het diepe springen en zwemmen maar.
Het viel me niet tegen moet ik zeggen. Natuurlijk was het koud en onwennig buiten de comfortzone maar ze zijn best wel geslaagd vind ik. Wat je wel goed kunt zien is dat ik niet één keer een model helemaal voor mezelf had. Ik heb telkens bij iemand anders aangehaakt en meegeklikt. Hierdoor is er nergens echt oogcontact tussen model en fotograaf. Sommige foto's zijn heel mooi scherp maar omdat ik net niet helemaal jofel voor het model sta is de pose wat vreemd. Stevig leermoment zeg maar. Al met al was het zo leuk dat ik nog wel eens een keer portretten wil doen.
En Goths? Hardstikke leuk en relaxed volk hoor. Beetje vreemde humor en rare gebruiken maar prima te pruimen mensen!
Aron kijkt veel South Park momenteel. Best wel geinig af en toe. Vandaag zat hij ineens allemaal South Park style poppetjes te maken. Net ook maar eens even wat gepriegeld. Natuurlijk iets met camera.
Het zal een aantal van jullie wel bekend zijn dat ik helemaal gek ben van de Gulf kleuren. Babyblauw met een oranje band.
Die kleuren kom je veelal tegen bij slotcars. Daar heb ik er al wel een aantal van gehad. Maar voor mij gaat het eigenlijk nog wel wat verder. Er staat hier bijvoorbeeld in de keuken een babyblauwe Smeg koelkast. Je raadt het bijna goed. Daar stak de vrouw des huizes nog net een stokje voor maar ik had daar best door een autospuiter een oranje band op willen laten spuiten. Mooi man, echt een unieke koelkast met een verhaal.
Zo ben ik ook al een tijdje op zoek naar een shirt, polo, rugby of jack (al dan niet the Slipper) in de Gulf kleuren. Nooit echt voor kunnen slagen. Wel eens wat gevonden maar net niet wat ik zocht. ja ja, kieskeurig ben ik ook nog.
Totdat ik afgelopen zondag een eindje ging fietsen en hier in Ede bij de Setpoint een shirt in de etalage zag hangen: in Gulf kleuren!! Prachtig shirt van State of Art, toch al een prettig merk vind ik, met mooie details. Maandag direct om 17.00 sharp vanachter mijn bureau op de fiets en als een speer naar de winkel. Mijn maat uit de stapel gegrist en afgerekend.
Ik ben rondom gelukkig.
Wat niet iedereen weet is dat de eigenaar van het Nederlandse (!) merk State of Art een zeer groot autosport liefhebber is. Dat zie je dus ook terug in de collectie. Deze polo is uit de Targa Florio serie. Is nog veel meer van te koop. Ze zien me daar nog wel eens terug de komende weken denk ik zo.
Daar zat hij, of zij, dan. Lekker in de zon bij het Natuurcentrum. Mooi beestje hoor. Na een foto of 10 was het geduld op met de mensheid in z'n algemeen en mij in het bijzonder.
Leuke ontmoeting!
Soms, echt heeeeel soms, heb je net een tikkie meer nodig dan één theelepeltje Dreft.
Heel ,heel soms ben ik met stomheid geslagen. Wat moet ik hier nu weer van denken? Ik heb echt geen flauw idee.
Zet jouw spontane gedachte bij de reacties. 
Ineens zit er een envelop in de brievenbus. Gericht aan mij. Aan het formaat van de envelop kan ik wel zien dat er niet een suffige factuur in zit. Veel te vierkant. Het handschift in de adressering niet bekend voor mij maar is duidelijk van een vrouw. Intrigerend.
Snel loop ik naar binnen om daar, mijn nieuwsgierigheid niet bedwingend, met een veel te groot mes de envelop open te snijden. De inhoud blijkt een kaart te zijn. Een kaart? Huh, zit ik weer zonder werk of zo? Heb ik iets gemist?
Voorop de kaart een man in een roze auto. Hij heeft duidelijk veel plezier en scheurt zo te zien met veel vaart door een Vinex wijk. Ergens in the sunny state of Florida. Binnenin de kaart drie damesnamen: de drie "Iekes". De ega van Mr. Sparky, Klift en ik zei de gek. Tja, wij rijden wel eens een slotrace ja. De taal die wij daarbij gebruiken doet inderdaad vermoeden dat wij diep van binnen nog steeds iets van een kind in ons hebben. Een kind dat wil spelen en plezier wil maken. Dat heeft die Nietzsche goed gezien.
So what?
Dan de achterkant van de kaart. Wel lief van ze dat ze een kaart sturen omtrent "to be part of a family", "the gift of friendship" en zelfs "to be loved". Heerlijk als drie vrouwen dat met een kaart tegen je zeggen. Het doet me wat en het ontroert me zelfs meer dan ik in eerste instantie denk. Goh, 't is wat zeg.
Ik zet de kaart op het aanrecht en zet me aan de taak om de dagelijke kost te koken. Tijdens het jassen van de piepers moet ik er doorlopend aan denken. Eerst denk je dat ze een loopje met je nemen door een man in een auto te vergelijken met een racebaan en zo. Totdat je die dikgedrukte woorden achterop leest. Echt lief van de meisjes.Ineens valt mij oog op de kleinere letters naast de foto op de achterzijde van de kaart :"Pretending to drive a car made of cardboard....". Wat? Pretending? PRETENDING? Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt die meiden. Je ziet toch zo dat die man in een Cadillac Eldorado Biarritz Convertible uit 1959 rijdt!!
Echt weer zo'n vrouwending.
Maar wel erg leuk. Ik hoop dat de twee andere mannen net zo van de kaart, maar vooral van de aandacht, genoten hebben als ik!
Ze zeggen dat er in veel graffiti een diepere laag zit. Niet onder, maar juist in de verf zit een diepere betekenis. Een symboliek zo je wilt.
Maar ik denk dat ik dat niet pak hoor. Een halve ballon met een vis erin? De wenkbrauw? van de vis als een pijl? Een teddybeer met een wel heel grote ronde neus en een wolkje onverklaarbare tekst?
Ik vind het wel heel erg mooi maar begrijpen doe ik het niet. Dus wie het weet mag het zeggen.
Na de lange rondleiding bij het Fort Krommeniedijk snel in de auto en naar de Zaanse Schans. Aldaar ligt de vaste brug al ruim een jaar in onderhoud waardoor we met een pontje naar de overkanst moesten. Natuurlijk gemist op 10 seconden... Even wachten dus.
De meest interessante kant van Frank :-)
Molentje op 1/13" om maar een beetje beweging in de wieken te krijgen.
Het varende clubhuis van Digirelax. Wellicht hier en daar een likje verf....
Heeft u nog voetbalplaatjes meneer Heijn?
Shit happens. Helemaal als je met je neus hautain in de lucht loopt!
Ze namen in stilte foto's van elkaar. Na een paar dagen Holland is natuurlijk alles al wel eens gezegd. Maar toen ik uitgebreid van hun foto's begon te maken kon de man ineens wel praten. Niet dat ik er ook maar iets van verstond van dat Koreaans. Hij had beter in nummers kunnen praten, dan had ik er een menu bij kunnen pakken voor de vertaling.
Typisch Zaans plaatje. Mooi hoor daar.
Molentje met wuivend riet op de voorgrond. Nee, niet wuivende Riet. Die was er niet namelijk.
Nog maar eens een molen. Helaas was er te weinig tijd om nog een molen van binnen te bekijken. Moeten we toch nog eens een keertje gaan doen hoor.
Gelukkig kost het voor hen ook € 3,--
Frank, het was erg leuk om een middag met je op stap te zijn. We waren dan wel met weing maar de hadden plezier voor veel. Moeten we deze zomer nog eens een keertje doen maar dan zonder rondleiding in een fort. Scheelt zo een uur... :-) Zaterdag 7 maart 2009. Niet alleen de verjaardag van Mr. Sparky maar ook de dag van het Digirelax uitje naam Fort Krommeniedijk en de Zaanse Schans.
De organisator zat er al helemaal klaar voor. Gelukkig veel frisse lucht daar!
Best gezellig daar binnen.
Mooie lange gangen. Vast wel ergens een hok over om een fikse racebaanclub te starten Frank!
Ook de kantine voor de club is al zo goed als klaar. Paar nieuwe pannen en off you go!
Niet!
Hoe het nou zit met die nummertjes en die haakjes zullen we wel nooit achter komen. Tot ongenoegen van de Miss Nikon die steeds voor de neus van Frank opdook als hij een foto wilde maken.
Ik werd gewoon wat tureluurs van het door de lens koekeloeren naar deze Italiaanse schoonheid.
Zaterdag weer eens naar Klaas geweest. Bakkie koffie gedronken, beetje gekletst en natuurlijk wat spulletjes gekocht. Gescoord een 2-tal bochten nummer 2/30 en ook 2 stuks bocht 3/30. Er lagen ook behoorlijk wat slipstroken maar helaas niet van de bochten waarvoor ik ze wilde hebben.
En ik vond dat er een nieuwe auto moest komen. Zat erg te twijfelen tussen een Porsche in Gulf jas en deze Lambo. Uiteindelijk heb ik Evelien laten kiezen. Mooie bak moet ik zeggen. Binnenkort maar eens een baantje leggen en het apparaat raceklaar maken. Lijkt mij wel een uitdaging om het ding magneetloos en met lood erin lekker rond te laten gaan. Misschien moest ik dat komende donderdag maar eens bij 't Kasje gaan doen!!
